بالای سر بردن جام‌جهانی نقطه اوج یک زندگی است. اما فابیو کاناوارو کاپیتان ایتالیا مدت‌ها قبل از این یکشنبه، قهرمان جهان بود. حالا تنها فرقش این است که او مدالی برای اثبات این حقیقت دارد. این شیر بالدار سنگی همچنین باید به عنوان بهترین بازیکن تورنمنت انتخاب می‌شد زیرا او نه تنها نماد ایتالیا بلکه عصاره این جام جهانی بود.
کمی پس از تولدش، سی‌و‌دو سال پیش در ناپل، کاناوارو یک جاه‌طلبی بسیار ایتالیایی را در خود پرورش داد: رویای مدافع شدن. یارگیری نفر‌به‌نفر یک حرفه کاملا ایتالیایی است. مانند راننده قایق شدن در ونیز، یا طراحی مد. کاناوارو می‌گوید لذت‌بخش ترین کار در فوتبال همین یارگیری است، «بگیرش، بگیرش، بگیرش»! او به مهاجمان نگاهی بالا به پایین دارد. آن‌ها ممکن است افتضاح بازی کنند اما در نهایت به خاطر یک گل ستایش شوند، در عوض یک مدافع را ممکن است به خاطر یک اشتباه دار بزنند. کاناوارو متعلق به فلسفه فوتبال ایتالیایی است که می‌گوید بازی ایده‌آل باید 0-0 تمام شود، زیرا در آن هیچ اشتباهی رخ نداده.
اگر او در انگلستان متولد شده بود، با قد 176 سانتیمتر هیچ شانسی برای دفاع وسط شدن نداشت. برای جبران اما، او بالاتنه و سرشانه‌هایی نیرومند ساخته است. کاناوارو می‌گوید یک مدافع به بازوهایی قوی نیاز دارد «زیرا باید مدام مهاجم هدف را لمس کند و او را جابجا کرده، در محل مناسب قرار دهد». کاناوارد عاشق جزییات کارش است. او به ارزش بالای خودش نیز واقف است. یک بار در یورو 2000 در پاسخ به این سئوال که بهترین مدافع اینجا چه کسی است؟ پاسخ داد:
– بعد از من و نستا، به نظرم تورام مدافع فرانسه.
اما تنها اشتباه کاناوارو در کل مسابقات، باعث شد تا سیلوین ویلتورد گل مساوی را در فینال بزند و فرانسه برنده شود.
این یکشنبه نباید ماجرا تکرار می‌شد. قبل از مسابقه فینال، دفاع ایتالیا به رهبری کاناوارو در شش مسابقه فقط یک گل خورده بود. آن هم یک گل به خودی غیرقابل مهار. کاناوارو برای همبازی‌هایش استانداردهای بالایی تعریف کرده است. وقتی در بازی نیمه‌نهایی ماتراتزی زوج او در دفاع میانی به بازیکن آلمان اجازه داد شوت بزند، کاناوارو جلوی آن هیولا ایستاد، سرش داد زد و یک سیلی هم به صورتش زد. کاناوارو باور دارد که مدافع نباید اجازه زدن شوت بدهد بلکه باید بدنش را جلوی توپ بیاندازد و آن را بلوکه کند. همینطور کرنر، ضربه ایستگاهی و حتی پرتاب اوت، جلوی همه را باید گرفت.
کاناوارو بهترین ژیمناست تورنمنت بود. جلوتر از میروسلاو کلوزه. او مدام بالای سر بازیکنانی بسیار بلندقدتر از خودش ضربه سر می‌زند و یا توپ را با ضربه والی در ارتفاع بالا دور می‌کند. او به حدی چابک است که می‌تواند در حالی که نیمی از بدنش به سمت مهاجم است گارد دفاعی بگیرد و او را به هر طرفی که می‌خواهد هدایت کند. زیرا در هر لحظه می‌تواند بدنش را به هر سمتی کش داده و راه توپ را کج کند. او حتی به قاعده‌ای که می‌گوید مدافعان تا حد امکان نباید روی زمین تکل بزنند پایبند نیست. او می‌تواند، چون با سرعتی باورنکردنی بلند می‌شود. در بازی یکشنبه او سه تکل روی پای مالودا در کمی بیشتر از یک ثانیه زد؛ احتمالی یک رکورد جهانی. نبردهای رو در روی او با تیری آنری دقیقا همان چیزی بود که باید در یک جام‌جهانی ببینیم: بهترین در برابر بهترین. آنری یک بار موفق شد به سمت دروازه شوت بزند و یک بار هم توانست کاناوارو را دریبل کند، اما در نهایت بدون به ثمر رساندن گل و در حالی که انرژی برایش باقی نمانده بود تعویض شد. چیزی که قبلا برای بسیاری از رقبای مستقیم کاناوارو اتفاق افتاده. کاناوارو آنری را یارگیری نفر به نفر نکرده بود. او و ماتراتزی انعطاف پذیری لازم برای اجرای دفاع منطقه‌ای را داشتند. کاناوارو همزمان هم مدافع یارکوب است و هم دفاع پوششی. او حتی احتمالا در صحنه ارتکاب خطای پنالتی توسط ماتراتزی، مالودا را در پوشش خود داشت. تنشی که در اثر آن اشتباه به ماتراتزی وارد شد، از همه آنچه زیدان با او کرد هم بدتر بود.
کاناوارو ضربات پنالتی را بدون لبخند و واکنش تماشا کرد. در حالی که بازوهای ستبرش را بیرون داده و پیرلو او را از پشت سر در آغوش گرفته بود. گل زدن کار او نیست. او در صد بازی ملی یک گل زده است. برای ایتالیایی‌ها اصلا مهم نیست. آن‌ها دفاع را ستایش می‌کنند. در طول بازی یکشنبه هواداران ایتالیا بیش از هر بازیکن دیگری او را تشویق کردند. ما هم باید همین کار را بکنیم. زیرا اگر دفاع کردن را ستایش نکنید، این جام جهانی چیز زیادی نداشت.
*بسیار حیف شد که کاناواروی نا‌آماده پذیرفت در سی و شش سالگی در جام‌جهانی 2010 آفریقای جنوبی به میدان برود تا جلوی چشم تمام مردم دنیا تحقیر شود. این ماجرا خاطرات زیبای ما از کاناوارو را مکدر کرد. یک نفر باید جلوی او را می‌گرفت.